Veda

Vedalar pek bana göre değil sanırım. Ya da beceremedigimden belki de öyle sanıyorum. Sıkıldığım her şeyle vedalaşmaya karar verdim. Blogdan sıkılmış değilim ama bir süre  (en azından huysuzluklarım geçene dek) yazmamaya karar verdim. İnsanın kendi kendine konuşmayı dahi bırakması nasıl bir fikir emin değilim. 

Kara deliklerden bahsedeceğimi söylemiştim biliyorum ama vazgeçtim.

Her şeyden vazgeçtim.

Kara Delik

        Geleceği görmek insanlık için çok büyük bir lanet olurdu kanımca. Şunun şurasında iki öngörümün gerçek olması bile tüm yaşam enerjimi aldı götürdü. Bilmek gerçekten her zaman keyif vermediği gibi insanın canını da yakıyor. İnsan ilişkilerindeki başarısızlığım aşikar. Bu yüzden artık anlattıkça çoğalmasınlar diye içime gömeceğim tüm bu gereksiz aksiyonları. Gerçi her türlüsüne de süresiz olarak son verilmiştir ama mühim değil.
        Bir sonraki yazımda sizlere kara delikler hakkındaki 3 farklı görüşten bahsedeceğim. En başından belirteyim gönlüm ateş duvarı görüşünden yana olsa da bu evrende solucandeliği görüşü daha olası geliyor.
        

Ofsayt

        Eğer bir gün Tanzanya'ya gidecekseniz o gün pazar olmasın. Sivrisinek ısırıklarım ve ben perişanız.
        Bir de uçuşa giden sevgilinizı terketmeyin. İlla terkedecekseniz dönünce edersiniz. Kimse iki günde ölmez.

Zürih.

        Zürih. 
        Bir şehir baştan aşağı huzur olabilir mi? Bilmiyorum. Ama aldığım her nefes daha farklıydı sanki. Ufff gerçekten kelimelerle anlatilabilir bir şey değil sanırım. Susuyorum =) Zaten malum güzel şeyler çabuk biter. Eve döndük. Yalnız, mutsuz ve açım.