Aksaklıklar.

        Üstüme vazife olan olmayan her şeye üzülürüm hep. Herkesin iyi olmasını istemek çok mu garip çok mu yersiz? Olmuyor içim dayanmıyor. Sabah durakta bıraktığım hasta köpekteydi aklım tüm gün. Döndüğümde göremedim =(
        Sonra aklıma Ahmet geldi, yine üzüldüm. Yakın olmayabiliriz ama bir insanın gözlerine bakınca yüreği görülüyorsa üzülmesin istiyorum.
        Sonra daha bir sürü bir sürü şeye üzülüyorum. Bugünlerde becerebildiğim hiçbir şey yok. Ne doğru dürüst işe gitmeyi ne insanlarla iki çift laf etmeyi... Ama bunca beceriksizliğe rağmen susmayı bile beceremiyorum. Offfffffffffffffffffff.

Olmadı

Her gün farklı bir şehre gidip sonrasında aynı duvarların arasında boğulmak benim tanımlayamadığım hislerle sonuçlanıyor. Düzgün cümleler kuramıyorum. Noktalama işaretlerinin nerede durması gerektiğine şu an karar veremiyorum. Gerçekten çok sıkıldım. Kedimi özlüyorum =( 
Gerçekten ait olduğum bir yer olsun istiyorum. Hem her türlü bağlılıktan hoşlanmamak hem bağlanacak bir şeylerin yoksunluğunu çekmek de çok saçma. Gözlerim çok acıdığı için bu bunaltıcı yazıyı da burada sonlandırıyorum.