Aman Ayrılık

 İki gündür kafamda kuruyorum. Düşünüyorum tartiyorum. Ayrılmak zorunda mıyız? Ayrılacaksak nasıl söyleyeceğim? Nasıl daha az üzer incitirim? Çünkü zaten çok seviyorum ve kendim bile ayrılmak istemiyorum ki... Az önce inanılmaz anlamsız bir konuda tartıştık ve gördüm ki ben en basit mevzuyu bile anlatmak için kendimi parçalıyorum ama asla anlamak için karşıda bir çaba yok. Ne diye kendimi yorayım? Neye üzüleyim? Böyle ömür mü geçer? Ben anlamak istemeyene laf anlatmayacağım diye öğretmenlik yapmaktan vazgeçmiş insanım. Kendimi kocaman bir yetişkine laf anlatacağım diye böyle paralar mıyım? HAYIR.

Neyse en azından ne bir açıklama yapma ihtiyacım ne de anlamsız ve gereksiz fazladan empati eğilimim kalmadı. Herkesin yolu açık olsun.

Notlar 1

 Sanırım ölene kadar çocuk sahibi olamayacağım. Bu haksızlık mı? Evet.  Bile bile yine kendi başıma ördüğüm bir çorap mı? Evet. 

Fısı Fısı

 Bugün canım oğlum Fısı Fısı'yı kaybettim. Daha el kadardı. Eve geldim ondan kalan hiçbir şey yok. Uyuduğu koltuk minderi var sadece kalorifer peteğinin önünde. Ne kadar daha sarılsam koklasam doymazdım. O kadar direndi o kadar savaştı ama olmadı. Umarım acıları son bulmuş şimdi iyidir. Güzel oğlum. Hiç geçmeyecek bu şey içimden. Seni çok seviyorum hep seveceğim.

 Çünkü yeryüzünde eski eşinin ev arkadaşından başka oturup muhabbet edecek kimse kalmamıştır.

Nöbet

 

        Ne zaman uyumam gerekse erkenden uyanırım. Dün de öyle oldu. Sabah 6'da açıldı gözlerim. Sonra sabırsızca evin içinde dolaştım durdum. Öğle saatlerinde dışarı çıktık. Şahane bir pizza yedik. Bolca kahve içip evlerimize döndük. Malum sebeplerle çok da huzurlu değildik ama o sebepleri şu an detaylandırmayacağım. Gelen kargoları otomattan alıp eve bıraktım ve arkadaşıma geçtim. Birkaç saat de orda oyalanıp eve döndüm. Kedilerin mamasını, suyunu, kumunu hallettikten sonra ilaçlarını verdim. Ve evden çıktım. 

Gün bitti. Nöbetim başlayalı 55 dakika oldu. 4 saat 5 dakika daha devam edecek bu azap. Nöbetler kadar nefret ettiğim bir şey yok sanırım. Bu belirsizlik beni deli ediyor. Evime dönmek istiyorum. İlaçlarını aksatmak istemediğim iki hasta kedi evde beni bekliyor. Kalkıp sigara dahi içmedim. Burda hareketsiz kalırsam farkedilmeyecekmişim gibi hissediyorum anlamsızca. Sigara içerken de eskisi gibi keyif almıyorum ama oyalanmak için bir bahane gibi geliyor. Saçma bir alışkanlık artık.

Belki yarın mutlu bir post yazarım eve döndüm diye. Şimdilik susuyorum.

21.02.2022

 İyi ki doğdum. İyi ki varım. Hayatımın orta yerinden, kenarından köşesinden geçen herkese çok teşekkürler. 

22.01.2022

 Bir bana gölge ediyormuş. Etmez olsun.

Gölge veren

 

        Şahane olduğunu sandığım kararlar alıp patır patır uyguladım. Bunların rahatlığıyla pamuk gibi bir seans geçirdim. Ama aynı günün akşamı saçma sapan bunalımlar geldi yine. Öyle sıkıldım ki bu gelgitlerden, melankoliden vs.

Bir saat inanılmaz mutsuz hissediyorum. Bir saat asla umursamıyorum. Bir saat deli gibi özlüyorum. Bir saat kıskançlıktan nefes alamıyorum. Sonra hepsi gidiyor. Bir nefes alıyorum ve sonraaaa en başa dönüyorum.

Neyse ki çok çok üzülemiyorum bu sefer. Nasılsa her şey geçer, hep geçti diyorum kendime. 

Saçlarımı kurutup eczaneye gitmem gerek. Görüşürüz.

Daha iyi anlatılabilirdi eminim...

 

        Daha iyi anlatılabilirdi eminim ama bazen göğsümde bir el ciğerlerimi çekiştiriyor sanki. Temaslı da değilim pozitif de... Başka herhangi bir solunum yolu problemim de yok... Öyle sıkıldım öyle sıkıldım ki kendime aynı şeyleri yapmaktan.  

.Uyuyamayanlar.

 

        Biyolojik saatim yine Mars düzenine geçtiğinden uyuyamadım. Bu geceyi kendim kurtaracağım anlaşıldı. Ancak sonrası için önerilere açığım.