İki gündür kafamda kuruyorum. Düşünüyorum tartiyorum. Ayrılmak zorunda mıyız? Ayrılacaksak nasıl söyleyeceğim? Nasıl daha az üzer incitirim? Çünkü zaten çok seviyorum ve kendim bile ayrılmak istemiyorum ki... Az önce inanılmaz anlamsız bir konuda tartıştık ve gördüm ki ben en basit mevzuyu bile anlatmak için kendimi parçalıyorum ama asla anlamak için karşıda bir çaba yok. Ne diye kendimi yorayım? Neye üzüleyim? Böyle ömür mü geçer? Ben anlamak istemeyene laf anlatmayacağım diye öğretmenlik yapmaktan vazgeçmiş insanım. Kendimi kocaman bir yetişkine laf anlatacağım diye böyle paralar mıyım? HAYIR.
Neyse en azından ne bir açıklama yapma ihtiyacım ne de anlamsız ve gereksiz fazladan empati eğilimim kalmadı. Herkesin yolu açık olsun.
1 yorum:
:\
Yorum Gönder