Ya normal insanları sevmiyorum ya da normal diye bir şey zaten yok. Gidip nerde psikolojisi bozuk, yaşama sevinci diye bir şeyden haberi olmayan insan var buluyorum. Sonra da kendilerine bayılıyorum. Bir kişinin umudu da hepimize yetmiyor haliyle. Zorla öksürük şurubu içirilip tüm kötülükleri ciğerlerinde saklanan çocuklar gibi, olanı onlara dağıtıp huzursuzluklarını yutuyorum. Sonra boğulup boğulup yeniden hayata dönüyorum. Yükünü atan dönüp gidiyor, ben sıradakini bekliyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder