SUS!

        Yüreğimdekileri hak etmeyen birine açtığımda, banyodan çıkıp telaşla odasına koştururken havlusunu düşüren biçare çıplak gibi hissediyorum kendimi. Bugüne dek hep insanın neyi, neden saklaması gerektiğini bir türlü anlayamamıştım. Düşünüyor ya da hissediyorsam ifade edebilmeliyim dedim kendime. Ama öyle olmuyormuş işte... Karşınızdakinin zihni kirlenmiş olduğunda siz ona iyi kötü ne söylerseniz söyleyin, tamamı zifte bulanmışçasına rahatsızlık veriyor çevreye. 
        Demek ki neymiş susmayı öğrenmeliymişim.