Ba-Tak-Lık

        Getirdiği iyi ne varsa, giderken beraberinde götüren ve tüm pisliğini üstüme kusup giden bu yılın canı cehenneme... 

YAS

        Küçükken izlediğim, mutlu bitmeyen filmlerde nasıl herkesten gizlenip ağlamak istediysem... Öyle. 
        Söylediğime uyacak kadar değil belki ama duyacak kadar dinleyecek olsaydın gitme derdim.
        
       

Galaya Doğru

        Kimseye bir şey ifade etmeyen bozkırların ortasında gördüğüm en güzel kelebek...
  
        Taşındığımız evi, yeni okulumu ve tüm o kalabalığı yabancı sayarken ben, bir bahar günü tanıştık. Tedirginliğimi hiçe sayarak, avuçlarımdan çok da büyük olmayan kanatlarıyla ruhumu sarmasını bir hoş geldin hediyesi olarak yorumladım.

        Ölüm bazen kaybetmek değildi. Sevdiklerini güzel hatırlayabilmek için, filmi doğru yerde bitirmenin en kolay yoluydu.

        Huzur içinde uyu...

Pire!

        Pireye kızıp yorgan yaksam keşke... Sanırım yanıyorum.

Damla Sakızlı

        Şu sıralar dünyanın en güzel, en anlamlı etkinliği gidip bir yerlerde birbirinden leziz kahveler içmek gibi geliyor. Bu sebeple olsa gerek kahve içelim diyen herkese tamam olur diyorum hemen. Ama ironik olan bu düşüncemi dillendirmemiş olmama karşın herkesin kahve içelim teklifiyle gelmesi. İşler çığrından çıkmadan dur demeliyim. Ancak önce içilecek çok kahve var... Biri bizi korusun...
        Gelsen bir kahve de seninle içecektik... 

STOP!

        Herkes evlenmek istiyor. Bunu duyduğumda koşarak uzaklaşmak istiyorum. İnsanlar mutlu olsun ama benden uzak dursunlar istiyorum. Gerçekten korkuyorum.

Omnes...

        Hayat veren ne varsa, şartlar değiştiğinde verdikleri hayatı misliyle, değmeyecek acıya boğabiliyor. Bir gülümseme rahat nefes aldırırken, fotoğraf karesinde görünmeyen birinin uçuşan saçları nefesim kesilene dek ruhuma dolanıyor. Artık sahip olamadıklarının beni buraya getirdiği gibi, sahip oldukların bu kalabalığı bir parçan, bir dert haline getiriyor. Çok kalabalık, tutunamıyorum.