Az kaldı

        Eskiden buralar nasıldı bilmiyorum ama ne zaman blogla sosyal çevremi birbirine karıştırdıysam yazmanın keyfi, hafifliği farkettirmeksizin uçup gitti. Şimdi de anlatıyorum içimden geldiği gibi. Anlatıyorum ama köşelerden dinleniyormuşum gibi. Umursanacak bir şey var mı?  Yok tabi.
        Şimdi sen de konuşmuyorsun diye susmuş sayılmıyorsun. Yalnızca hikayelerini başkalarına anlattığını artık ikimiz de biliyoruz. Kimseye bir şey kaybettirmediğimi, kötü hissetmem gerekmediğini biliyorum.
        İyi hissettiriyor mu tüm bunlar ? Hayır. 
        Ama artık yorganla birlikte tüm tatsız düşünceleri kaldırıp atıyorum üzerimden. Güne boşvermenin hafifliğiyle başlayıp yeniden kirlenmeyecekmişim gibi kandırıyorum kendimi. Çoğunluk hemen sıkılıyor mutsuz insanlardan. Çok iyi saklayamıyorum hissettiklerimi fakat içtenlikle gülümsüyorum etrafıma. Hiç olmazsa bir yerlerde yansımamı görüp tanımayı umuyorum.
        Bugün hava çok güzel. Güneşi kim uyandırmış bilmiyorum. Gidip bir bakacağım.